Rozdział 4

- To wygląda... - zaczął Leon, przyglądając się nodze Andresa. - Strasznie. 

- Pokaż. - Violetta przepchnęła się obok niego i pochyliła nad poturbowanym. - Ło la Boga!

- Aż tak źle? - zaniepokoiła się Naty. 

- Gorzej niż źle, nigdy nie słyszałam, żeby Violetta mówiła "Ło la Boga". - odezwała się Francesca przestraszonym tonem, a Camila jej przytaknęła. Po chwili nad poszkodowanym Andresem pochylali się już wszyscy oprócz Ludmiły, którą cały świat przestał obchodzić. Zajęła się swoim biednym paznokciem, który się złamał podczas bijatyki z chłopakiem. Był taki piękny, idealny, pomalowany różowym, błyszczącym lakierem. A teraz... szkoda słów. Wszystko przez tego głupiego idiotę, który postanowił na początku się bronić. Dla blondynki było to bez sensu, bo przecież on powinien doskonale wiedzieć, że ona wygra. Proste i logiczne. Gdyby nie jego upór, pewnie paznokieć byłby teraz w tak dobrym stanie jak wcześniej. Westchnęła rozgoryczona.

- Co wy robicie tam nad nim? - zapytała. - Przecież mu przejdzie.

- Przejdzie...? Przejdzie...? - sapał wściekły Leon. - On prawie umiera. Trzeba coś zrobić!

- Rozwaliłaś nam cały dom! - zawyła Violetta. - Chciałaś zabić Andresa! To jest niewłasciwie, okropne, niegodne, niemoralne...

- Violu, uspokój się. Musisz być czujna. Nie możesz zemdleć. Nie... - uspokajał Leon, ale dziewczyna i tak runęła na podłogę. Twarz Ludmiły pokrył grymas niezadowolenia, ponieważ Viola upadła jej na piękne, skórzane buty.

- Co ona wyprawia?! - wykrzyczała.

- O Boże, Boże! - zawołał sfrustrowany Leon. - Moja kochana... To... To wszystko przez ciebie! - zawył. Blondynka bardzo się przestraszyła i aż wstała z wrażenia, by skulić się w dalszym kącie pokoju. Każdy otworzył usta ze zdziwienia. Nikt nie mógł uwierzyć, że  odważna, przebojowa Ludmiła boi się tak nieśmiałego, często zarumienionego Leona.

- Ja nic nie zrobiłam! - pisnęła Ludmiła. - Ona zemdlała i ja nie brałam w tym udziału... 

- Przestań mówić, Ludmiła. - Leon machnął ręką, podnosząc Violettę z ziemi. - Jesteś głupia. - dodał jeszcze naburmuszonym tonem, odchodząc z dziewczyną na rękach w stronę sypialni.

- Powiedział, że jestem głupia... - wyszeptała zszokowana blondynka.

- I należało ci się. - wtrąciła się Camila. - Ja bym brzydziej cię nazwała, ale dzieci tu są.

- Gdzie ty dzieci widzisz? - zdziwił się Maxi. - Jedno jedyne leży nieprzytomne na ziemi.

- Do dzieci zaliczam także ciebie, Maxi. - odparła przesłodzonym tonem Cami. - No i może Leona.

Maxi już chciał się odgryźć, ale uwagę wszystkich zwrócił cichy jęk, który wydał z siebie Andres.

- Ludmi...

Blondynka odwróciła głowę w jego stronę i przyjrzała mu się spod zmrużonych powiek. Czego mógł jeszcze od niej chcieć? Chyba wszystko już mu wyjaśniła, i to dosyć dogłębnie, prawda?

- Czy on majaczy? - zaniepokoiła się Naty.

- Coś ty. - powiedziała Fran. - Najwyraźniej jest bardzo głupi i nie rozumie, że Ludmiła prawie go zatłukła na śmierć.

- Czego on ode mnie chce? - warknęła Ludmiła.

-  Pobiłaś go! - zawołali wszyscy równocześnie. Francesce do głowy wpadł wspaniały pomysł i postanowiła rozesłać wiadomości do wszystkich zebranych, oprócz Ludmiły.

- Hmmm... - zaczęła. - A nie słyszałaś o klątwie Ludmiany?

- Lud... Ludmiany...? - wyjąkała. - To imie bardzo podobne do mojego.

Wszyscy pokiwali głowami, demaskując cichy śmiech.

- Ona też pobiła kiedyś swojego adoratora. Teraz została wyklęta po wszystkie czasy. Straszy dziewczyny i kobiety, które odparły zaloty swoich amantów - powiedziała Fran.

- Dokładnie. - przytaknęła jej Camila. - I jest taka brzydka, że naprawdę straszenie nie jest dla niej trudne.

- Kiedyś była piękna. - włączył się do dyskusji Marco.

- Ale niestety, było, minęło. - westchnęła ze sztucznym smutkiem Naty.

- Odebrali jej wszystkie różowe lakiery do paznokci! - zawył jak duch Broadway.

- I co? I co wtedy? - zapytała lękliwie Ludmiła.

- Tobie to grozi. - powiedziała Camila. - Jeszcze większe prawdopodobieństwo jest dlatego, że masz podobne imię.

- Naprawdę? - zapytała zdumiona Ludmiła.

- Naprawdę. - pokiwała głową Naty.

- Ale... - Francesca uniosła dłoń. - Jest sposób, aby uniknąć klątwy.

Twarz Ludmiły momentalnie rozświetlił uśmiech. 

- Jaki? 

Camila i Francesca spojrzały po sobie z chytrymi uśmieszkami. Teraz dopiero zacznie się zabawa.

- No więc tak... - zaczęła Cami. - Po pierwsze: musisz zrobić wszystko, aby twój adorator poczuł się lepiej.

- Po drugie: musisz mu obiecać, że już nigdy go nie pobijesz. - dodała Francesca.

- I wyznać mu miłość jeszcze musisz. - zaśmiał się cicho Maxi. Naty pokiwała z uznaniem głową, przyglądając się z podziwem swojemu genialnemu chłopakowi.

- I wskazane jest także wykonać rytualny taniec. - wtrącił Marco, chichocząc cicho.

- Rytualny taniec? - wydukała cichutko Ludmiła. - I wtedy ten duch mnie nie nawiedzi?

- Oj, kochanie. - powiedziała słodko Fran. - Nawet cię nie tknie.

- Tylko jeżeli tego nie wykonasz czeka cię gorsze życie niż ma teraz Gregorio wśród  śmietników.

- To... to jest coś jeszcze gorszego? - wyjąkała.

- Jest... jest - uśmiechnęła się smutno Camila.

- No to chyba trzeba. - chciała się uśmiechnąć, ale na ustach wyszedł jej grymas.

- Na początek spróbuj zrobić coś z tą paskudną raną. - zaproponowała Camila.

- Ale jak? - zakłopotała się Ludmiła. Przyjaciele ponownie spojrzeli po sobie i zgodnie oznajmili:

- Musisz pocałować ją 268 razy.

- 268? - zapytała nieprzytomnie Ludmiła.

- 268. - przytaknęła Fran.

Wszyscy uśmiechnęli się chytrze i wyszli, by przypatrzyć się temu zza drzwi. Ludmiła nie protestowała, podeszła do Andresa, przykucnęła przy nim i oznajmiła:

- Proszę, wybacz mi. Muszę pocałować cię w tą chorą nogę 268 razy.

Andres skomentował to pod nosem, ale nikt nic nie zrozumiał. Ludmiła wzięła głęboki oddech i zbliżyła usta do rany na nodze Andresa. Przyjaciele przyglądali się tej scenie z lekkim obrzydzeniem na twarzach.

- Zrobi to? - wyszeptała przejęta Naty do ucha Maxi'ego.

- Chyba tak. - odszepnął chłopak.

- NA GACIE MERLINA! - usłyszeli przeraźliwy wrzask.

W drzwiach stał Leon. Jego mina mówiła sama za siebie - będzie miał traumę do końca życia.

________________________________________________
Dość długo nie było rozdziału, ale w końcu się udało.
Dziękujemy za nominacje do Versatile i Libster coś tam. xD
Uzupełnimy to w wolnym czasie.
Mamy nadzieję, że ten rozdział wam się podobał. :)
Pozdrawiamy.
Dziewczyny Andresa